Το παραμύθι με τα δώρα

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό φτωχό χωριό, ζούσε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Ο μπαμπάς καλλιεργούσε τη γη, μάζευε με μόχθο τους καρπούς της κι έτρεφε έτσι την οικογένεια του. Η μαμά δούλευε τα πρωινά στο σπίτι της πιο εύπορης οικογένειας του χωριού και τα βράδια φρόντιζε για την οικογένεια της, κάνοντας όλες τις δουλειές του χαρούμενου σπιτικού της.

Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, ο πρωτότοκος γιος και τα δύο μικρότερα κοριτσάκια, πήγαιναν στο σχολείο, ενώ βοηθούσαν όπως το καθένα μπορούσε τους αγαπημένους τους γονείς, εκτιμώντας τον κόπο και τις θυσίες που έκαναν εκείνοι για να τα μεγαλώσουν με τον καλύτερο τρόπο!

Κάθε χρόνο, την Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια είχε ένα υπέροχο έθιμο. Ο μπαμπάς ντυνόταν κρυφά Άγιος Βασίλης, έπαιρνε δυο μεγάλους μαύρους σάκους, τους γέμιζε με διάφορα δώρα, παιχνίδια, καραμέλες και γλυκά που έφτιαχνε η μαμά και γυρνούσε όλο το χωριό, προσφέροντάς τα στα μικρά παιδάκια, που χοροπηδούσαν απο τη χαρά τους.

Φέτος, ο μπαμπάς δεν τα κατάφερε. Ήταν δύσκολη η χρονιά και τα οικονομικά της οικογένειας τόσο άσχημα που με ζόρι τα έβγαζαν πέρα. Διάθεση δεν υπήρχε και ο μπαμπάς δεν μπορούσε να γεμίσει πια τους σάκους και να μοιράσει χαρά στο χωριό... Ούτε ακόμα και το δικό του χριστουγεννιάτικο δέντρο να γεμίσει με δώρα! Ήταν πραγματικά πολύ λυπημένος...

Και τότε...

Τότε, τα τρία αδελφάκια συνωμότησαν κρυφά απο τους γονείς τους και αποφάσισαν να συνεχίσουν το αξιοζήλευτο έθιμο. Το αγοράκι θα ντυνόταν εκείνο Άγιος Βασίλης, ενώ τα κοριτσάκια θα μάζευαν από τη γειτονιά όσα παιχνίδια δεν χρησιμοποιούσαν τα άλλα παιδάκια, θα τα έβαζαν σε φανταχτερά περιτυλίγματα και θα τα ξαναμοίραζαν στα υπόλοιπα. Έτσι, το έθιμο θα συνεχιζόταν, θα έκαναν περήφανους τους γονείς τους και θα τους χάριζαν την ίδια χαρά με αυτή που εκείνοι έκαναν στο παρελθόν!

Έτσι κι έγινε... Τα κοριτσάκια βγήκαν στους δρόμους, μάζεψαν ό,τι καλό μπορούσαν και τα έδωσαν στον μεγαλύτερο αδελφό τους για να τα τυλίξει σε ωραία χαρτιά και να τα μοιράσει. Οι γονείς δεν ήξεραν τίποτε... Και δεν έπρεπε να μάθουν, πριν μοιραστούν τα δώρα για να μην διερωτηθούν που βρέθηκαν αυτά και χαλάσει η έκπληξη...

Πράγματι, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο γιος ξύπνησε πιο πρωί από όλους, κι ενώ κάθε χρόνο πήγαινε για τα κάλαντα, φέτος κρύφτηκε στο υπόγειο του ξύλινου σπιτιού και ετοίμασε τα δώρα... Το μεσημέρι, όταν ο μπαμπάς κοιμόταν, ανέβηκε πανω, άνοιξε σιγά σιγά το ντουλάπι με τη στολή του Αϊ Βασίλη, τη φόρεσε και βγήκε στους δρόμους!!!

Άφησε για το τέλος, το δικό του σπίτι... Είχε πια νυχτώσει για τα καλά! Κι όταν χτύπησε την πόρτα και άνοιξε η αμέριμνη μητέρα, μόλις τον αντίκρυσε, αμέσως ξέσπασε σε κλάμματα! Ο μπαμπάς, τρομαγμένος, έτρεξε γρήγορα και μόλις είδε το γιο του ντυμένο Αϊ Βασίλη τον αγκάλιασε βουρκωμένος και του είπε:

- Παιδί μου, συγγνώμη!!! Συγγνώμη που φέτος δεν κατάφερα να σας κάνω ένα τόσο δα μικρό δωράκι και να κάνω εσένα και τις αδερφές σου χαρούμενους!!!

Και τότε πετάχτηκαν από τις κρυψώνες τους τα κοριτσάκια που παρακολουθούσαν, αγκάλιασαν τους γονείς τους που ήταν γονατισμένοι και όλα μαζί τα αδελφάκια, με μια φωνή, είπαν:

- Μα τι λες μπαμπά;;; Φέτος μας έκανες το καλλίτερο δώρο!!! Ήταν η χαρά και η ζεστασιά που νιώσαμε, όταν μαζεύαμε και τυλίγαμε τα δώρα που θα μοιράζαμε!!! Σε ευχαριστούμε τόσο πολύ που μας κάνεις ευτυχισμένους!!!

Κι έτσι, όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι και χαρούμενοι υποδέχθηκαν στην είσοδο του σπιτιού τους τον καινούριο χρόνο...

ΔΑΣΟΣ & ΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ Τρόποι ανάπτυξης και Αξιοποίησης μετά το Ν. 4280/2014

Ομιλία στην ημερίδα με θέμα: «Το δίκαιο της προστασίας του δάσους, με έμφαση στην αειφόρο ανάπτυξη της περιοχής του Δήμου Μαραθώνα και των γειτονικών περιοχών», που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Μάκρη, το Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014.

Ι.          Video

II.         Κυρίες και κύριοι,

Αποφάσισα να ξεκινήσω τη σημερινή μου ομιλία με το video που μόλις παρακολουθήσατε για έναν λόγο. Την ανάδειξη των ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ. Το δάσος και το αστικό περιβάλλον αποτελούν εννοιολογικούς όρους, που μεταξύ τους συγκρούονται, ενώ κάθε νομοθέτημα στοιχηματίζει υπέρ του επιτυχούς συνδυασμού τους.

Η σημασία των δασών ως οικοσυστήματα, είναι αδιαμφισβήτητη, αφού συμβάλλουν στην ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ του φυσικού μας περιβάλλοντος. ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ, μεταξύ του ατομικού και του κοινωνικού δικαιώματος όλων μας στο φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, κατά το άρθρο 24 του Συντάγματος.

Απόρροια αυτής της ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ είναι η γνωστή σε όλους, ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ που στοχεύει στην σύμπλευσή της με την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ των δασών και ακροβατεί στο σχοινί της αρχής της αναλογικότητας και της στάθμισης κόστους και οφέλους. Με άλλα λόγια, μέσα από τις αντιθέσεις των εννοιών «ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ του δάσους» από τη μία, και «ΑΝΑΠΤΥΞΗ» από την άλλη, ο στόχος είναι η αρμονική συνύπαρξη. Κι εκεί είναι που στοχεύει και ο πρόσφατος Νόμος 4280 που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι (2014).

Ειδικότερα, στα πλαίσια της ΑΕΙΦΟΡΙΑΣ -που δεν είναι τίποτε άλλο από την φιλική προς το περιβάλλον ΑΝΑΠΤΥΞΗ-, ο νέος νόμος συμβάλλει στη διαφύλαξη των φυσικών πόρων χάριν των επόμενων γενεών, μέσα από την ΣΤΑΘΜΙΣΗ δύο δικαιωμάτων: αφενός του δικαιώματος στο δασικό περιβάλλον κι αφετέρου του δικαιώματος για ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ανάπτυξη, ελευθερία κι απασχόληση.

Στόχος του νομοθέτη, είναι εκ πρώτης, η συστηματοποίηση και επικαιροποίηση του υφιστάμενου πλαισίου ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ στις δασικές εκτάσεις, σε συμμόρφωση με το Σύνταγμα, τη νομολογία, τις διεθνείς οδηγίες αλλά και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Συγκεκριμένα, ο Νόμος ταυτίζεται με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία στο άρθρο 2 (και δεν είναι τυχαία η τοποθέτηση στην αρχή της Συνθήκης) προσδιορίζει την ΙΣΟΡΡΟΠΗ αειφόρο ανάπτυξη ως έναν από τους βασικότερους στόχους της Ένωσης.

Προφανώς, όλοι διερωτάστε «Πώς»; Η απάντηση είναι με την αξιοποίηση των δασικών πόρων: δηλ., το ξυλώδες κεφάλαιο, τα δασικά προϊόντα, τις ήπιες και ΣΥΜΒΑΤΕΣ με το δάσος ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ και την τουριστική ελκυστικότητα, σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα.

Πιο αναλυτικά, ο νέος νόμος καθορίζει συγκεκριμένα μέτρα προστασίας για τη διατήρηση, ανάπτυξη και βελτίωση των δασών, βάσει της αρχής της αειφορίας σε συνδυασμό με το ιδιαίτερο νομικό καθεστώς που διέπει την ιδιοκτησία (στην οποία θα αναφερθεί αμέσως μετά ο συνάδελφος Γιώργος Κατσαβός) και την εκμετάλλευση των δασών. Κι όλα αυτά φυσικά, προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ.

Για να μην σας κουράσω περαιτέρω, θα αναφέρω τις ειδικές διατάξεις του νόμου εντελώς επιγραμματικά. Ο νόμος ρυθμίζει λοιπόν:

-        Θέματα κήρυξης εκτάσεων ως αναδασωτέων λόγω καταστροφής μετά από πυρκαγιά.

-        Χρήσεις σε αναδασωτέες εκτάσεις χωρίς να απαιτείται η άρση της αναδάσωσης, επιτρεπτές δηλαδή επεμβάσεις σε αναδασωτέες περιοχές.

-        Την αποφυγή διανοίξεως οδών προσπέλασης, οι οποίες επιφέρουν ιδιαίτερη αλλοίωση του αναγλύφου και συνάμα προκαλούν κινδύνους για την δημόσια ασφάλεια.

-        Τακτοποίηση εκκρεμουσών περιπτώσεων έργων ή έργων που δεν αδειοδοτήθηκαν, όπως για παράδειγμα έργα ύδρευσης ΟΤΑ

-        Πρόνοια για εκμεταλλεύσεις που συνδέονται με τον οικολογικό χαρακτήρα των οικοσυστημάτων -ή καλλίτερα- που δεν είναι απόλυτα ασύνδετες με αυτά.

-        Δυνατότητα πράξεων χαρακτηρισμού ΚΑΙ σε αναδασωτέες περιοχές, με συγκεκριμένες αυστηρές προϋποθέσεις, όπως στην περίπτωση αγροτικών εκτάσεων.

-        Επιπλέον, προσδιορίζονται πλέον με σαφήνεια οι προϋποθέσεις επεμβάσεων σε κτηνοτροφικές αλλά και τουριστικές εγκαταστάσεις, κατασκηνώσεις, λατομικές εγκαταστάσεις, έργα υποδομής, αρχαιολογικές έρευνες, ορειβατικά καταφύγια.

-        Τέλος, σημαντικότατη μνεία γίνεται για τα σχέδια πόλης. Κι αυτό προσέξτε το γιατί παρουσιάζει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ενδιαφέρον. Ρητά αναφέρεται ότι «δεν επιτρέπεται η ένταξη, δασικού χαρακτήρα εκτάσεων, σε σχέδιο πόλης ή επέκτασή του σε αυτές»….

Κυρίες και κύριοι,

Είναι σαφές ότι ο νέος νόμος επιδιώκει να γεφυρώσει τις προαναφερόμενες ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ και να προσδιορίσει ένα συστηματοποιημένο νομοθετικό πλαίσιο με σκοπό την προστασία των δασών, χωρίς όμως να θίγεται η αρχή της οικονομικής ανάπτυξης κι ελευθερίας.

Συμπέρασμα; Τι άλλο; από μία ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΤΑΘΜΙΣΗ των κάθε φορά εξεταζόμενων αγαθών.

Ποιο θα επικρατήσει;

Πού θα γύρει ο ζυγός της Θέμιδος;

Και το σημαντικότερο: ΠΟΙΟΣ θα κρίνει ποιο αγαθό θα επικρατήσει;

Έχοντας νωπή τη μνήμη από το video που παρακολουθήσαμε, αλήθεια, ΕΣΕΙΣ τι πιστεύετε;

Πώς προστατεύεται ένα δάσος; Σίγουρα όχι με τον απλό χαρακτηρισμό του ως τέτοιο. Τα σκουπίδια που είδατε, ο κίνδυνος πυρκαγιάς -στο χρώμα και τον ήχο της οποίας όλοι τρέμουμε,- τα αφύλαχτα δάση και η υπόνοια οικονομικής ΥΠΕΡεκμετάλλευσης που είδαμε, είναι απλά ενδεχόμενα.

Αν εμείς δεν λάβουμε συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία των δασών, αν δεν προσφέρουμε τις εθελοντικές μας υπηρεσίες για τη διαφύλαξη του πρασίνου από τις φωτιές, αν δεν κάνουμε μελέτες, ιδίως για την αξιοποίηση της χλωρίδας -η οποία μπορεί να φανεί χρήσιμη στην ΥΓΕΙΑ-, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το δάσος προστατεύεται;

Γυρνώντας για λίγο στις ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ, και όπως είδαμε, η σύγχρονη επιτυχία συνοψίζεται στην ταυτόχρονη επιδίωξη της ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ και της ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Προσοχή όμως. Ανάπτυξη δε σημαίνει μόνο οικοπεδοποίηση, δε σημαίνει ΜΟΝΟ διαχείριση κατασκευών, δε σημαίνει τσιμεντοποίηση. Εξάλλου, όπως εξηγήθηκε, τα χαρακτηριστικά της βιωσιμότητας και της αειφορίας έχουν προεξέχοντα ρόλο.

Ανάπτυξη σημαίνει ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ πόρων, πλεονεκτημάτων και επεμβάσεων.

Η λειτουργία της ΑΝΑΨΥΧΗΣ, η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ λειτουργία και ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ αποτελούν πηγές έμπνευσης κι επίδρασης της δασικής φύσης στις εκφράσεις του ανθρώπου, που διαμένει τόσο εντός όσο και εκτός φύσης. Με άλλα λόγια, αποτελούν μερικές μόνο εκφάνσεις της πολυεπίπεδης επιδιωκόμενης ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ.

Με ολοκληρωμένα προγράμματα ορεινής, ημιορεινής ή παραθαλάσσιας οικονομίας, επιτρέπεται η μεγιστοποίηση των αναπτυξιακών λειτουργιών των δασών σε όφελος των τοπικών πληθυσμών. Με την υλοποίηση έργων που στοχεύουν στην αναβάθμιση της οικονομίας και της ποιότητας ζωής προστατεύεται εν τέλει το φυσικό περιβάλλον ως ένα ΔΙΑΡΚΕΣ κεφάλαιο.

Φανταστείτε αυτά να ενδυθούν το χιτώνα της παγκόσμιας ιστορίας του Μαραθώνα. Αν στην περιοχή μας προσελκύσουμε ανθρώπους που επιδίδονται στον ΟΙΚΟΤΟΥΡΙΣΜΟ, με πλήρη συνείδηση των θεμάτων περιβάλλοντος, και τους προσφέρουμε την κουλτούρα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, θα τους κάνουμε αιώνιους υποστηριχτές της τοπικής μας ευημερίας.

Συνδέοντας, τη γεωργία του Κάμπου του Μαραθώνα με τον ΑΓΡΟΤΟΥΡΙΣΜΟ, το όφελος που θα προκύψει, θα συμβάλλει καθοριστικά στη διατήρηση του οικονομικά ενεργού πληθυσμού του Δήμου μας, ενώ αν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με την κατασκευή έργων υπαίθριας αναψυχής μικρής κλίμακας θα μιμηθούμε προορισμούς που έχουν επικρατήσει ως παγκόσμια πρότυπα. Τα μοναστήρια μας -πολλά εκ των οποίων βρίσκονται αρμονικά ενταγμένα σε δασικές εκτάσεις- μπορούν επίσης να αποτελέσουν πόλο έλξης ειδικής κατηγορίας επισκεπτών.

Κυρίες και κύριοι,

Λύσεις, ιδέες και πλαίσιο υπάρχουν. Υπάρχουν όμως και διλήμματα. Είπαμε! Γεννιόμαστε, διαβιώνουμε και αναπτυσσόμαστε ανάμεσα σε ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ.

Αν είχατε να διαλέξετε μεταξύ από τη μια, της ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ που σας προσφέρει μια βουτιά στην καθαρή θάλασσα του Σχοινιά, πλάι στο παρθένο πράσινο του Πάρκου, και από την άλλη, της ΨΥΧΙΚΗΣ ΧΑΡΑΣ που θα απολαμβάνατε αν γνωρίζατε, ότι από τη μαζική συλλογή του καρπού του κουκουναριού από το Πευκοδάσος θεραπεύτηκαν εκατοντάδες παιδάκια που έπασχαν από σπάνιες ασθένειες αλήθεια τι θα επιλέγατε;;;

Το video έδειξε ακριβώς αυτό. Ότι δηλαδή, το ΝΟΜΙΚΟ δε συνάδει με το ΑΠΟΛΥΤΟ.

Σας ευχαριστώ!

Πάνω από τα σύννεφα

Βρίσκεται πάνω από τα σύννεφα.

Είναι μεσημέρι μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής ημέρας και όπως σχεδόν πάντα, κάθεται πλάι στο παράθυρο του αεροπλάνου και ηρεμεί από το άγχος των τελευταίων ωρών, ίσως και ημερών, αγναντεύοντας το θαλασσινό τοπίο κάτω από τα φτερά.

Του αεροπλάνου; Τα δικά του; Αναρώτιεται...

Κάθε φορά που ταξιδεύει, δωρίζει στον εαυτό του αυτή την απόλαυση. Την απόλαυση των λίγων λεπτών της "απογείωσης". Τα έχει πλέον προλάβει όλα, δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο για να κερδίσει κι άλλο χρόνο από την απαιτητική καθημερινότητα κι έτσι ξεκλέβει δευτερόλεπτα για να ευχαριστήσει το Σύμπαν για το δώρο του.

Χάνει τις σκέψεις του ανάμεσα στα σύννεφα, βυθίζει τα κρυφά του συναισθήματα στο μπλε της θάλασσας, κοιτά κατάματα τον καυτό ήλιο που του χαϊδεύει τη μορφή και ...χαμογελάει.

Ελπίζει, αισιοδοξεί, χαίρεται, ευγνωμονεί...

Είναι αυτές οι στιγμές που τον κάνουν να συνειδητοποιεί πόσο τυχερός είναι!

Είναι αυτές οι μαγικές εικόνες που δίνουν νόημα στη ζωή του...

Ο καταχραστής της Ιστορίας

Θα έπρεπε να ντρέπομαι! 

Δηλώνω με περίσσιο θράσος ότι είμαι απόγονος αρχαίων Ελλήνων.

Μα δεν ξέρω σε τι αλήθεια μπορεί να τους μοιάζω...

Δηλώνω ´Ελλην Δημοκράτης και αγνοώ το βάρος και των δύο δήθεν φερόμενων παρά εμού ιδιοτήτων.

Θέλω μονάχα να καταχρώμαι τους τίτλους, γιατί μόνο κατάχρηση μπορεί να είναι ακόμη και η ασυνείδητη  προσπάθεια μου να ταυτιστώ με κάτι τόσο διαφορετικό, κάτι καταφανώς απόμακρο και ξένο...

Αλλά είμαι φύσει και γένει περήφανος! Αγνοώ όμως ότι κάπου έχασα το υπόβαθρό μου... 

Το χειρότερο;

Ακόμη και αν συνειδητοποιώ την ανεπάρκεια μου και την ασύδοτη και μάλλον βλάσφημη συμπεριφορά μου να θέλω να ταυτίζομαι με Εκείνους, δεν αλλάζω, δεν σκύβω από στοιχειώδη ντροπή, δεν υποτάσσομαι, δεν παραδέχομαι, δεν ... Ετσι όμως Δεν προοδεύω! 

Παραμένω στο ένδοξο παρελθόν ως απλός και ίσως τυχαίος "γόνος".

Ενός ένδοξου παρελθόντος, που ουδεμία σχέση με Εμένα έχει.

Υποστηριχτής της Ιστορίας, την οποία φροντίζω επιμελώς να ΜΗΝ επαληθεύω.

Ελευθερία σκέψης, δημοκρατικά φρονήματα, αλληλεγγύη και πρόοδος θα κοσμούν τα λεξικά του μέλλοντος και μόνο εκεί θα ανατρέχω για να τα διδάξω στα παιδιά μου, στα οποία από μικρά θα μάθω, ότι είναι Έλληνες περήφανοι και πολιτισμένοι... 

Θα τους μιλώ για τα θαύματα των κλασικών ετών, το απόγειο της Δημοκρατίας και την ιστορία της πόλης μου, του Μαραθώνα, που έχει ακουστά ολόκληρος ο πλανήτης και θα τα μπολιάζω με πατριωτισμό και ευγενή άμιλλα.

Μετά, θα τα πηγαίνω στη σύγχρονη Εκκλησία του Δήμου για να τους δείξω πώς αυτή η Δημοκρατία έχει εξελιχθεί. 

Κι εκεί είναι που θα αντιμετωπίζω τη Θεία Δίκη κι εν τελεί θα βρίσκομαι εμπρός των ευθυνών μου! 

Τα ίδια μου τα παιδιά θα απορούν για τις διδαχές μου... Θα απογοητεύονται, θα απαξιώνουν τους θεσμούς, θα με περιπαίζουν και, με "πολιτισμένο" ύφος θα με απορρίπτουν...

Όμως εγώ δεν θα το βάλω κάτω!

Γιατί είμαι Έλληνας, Πολιτισμένος Δημοκράτης και όχι βάρβαρος και φυσικά, ανήκω στους ηρωικούς Μαραθωνίτες... 

Μόνο που εκείνοι ήταν πάντα Ενωμένοι έναντι των τρίτων...

Υ.Γ. Όταν ήμουν μικρός, στα παιδικά μου όνειρα ήθελα να βρεθώ στην Αρχαία Αθήνα και να αγορεύσω μεταξύ ίσων, απολαμβάνοντας το ύψιστο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της δημοκρατίας μας. Χθες, στον Μαραθώνα, ξύπνησα από τον εφιάλτη...

Αποφοίτηση

Τέλη Ιανουαρίου 2013 κατέφθανε στη Λευκωσία έχοντας πάρει μια γενναία απόφαση. Να διευρύνει λίγο ακόμα τη ελάχιστη -μπρος το σύμπαν- γνώση, επιδιώκοντας έναν ακόμη στόχο.

Κουβαλούσε στις αποσκευές του μαζί με τη χαρά αλλά και το θάρρος, ένα, εν αγνοία του, «κρυμμένο» ραβασάκι του πατέρα: «Κτύπα το σίδερο όσο είναι ζεστό»! Όταν το βρήκε, δάκρυσε. Αμέσως μετά ακολούθησε τη συμβουλή…

Ενάμιση χρόνο αργότερα, σε λίγες μέρες από σήμερα, το σίδερο θα έχει γίνει ξίφος, αιχμηρό σπαθί, πολύτιμο όπλο στη μάχη για ένα καλλίτερο μέλλον, μια ομορφότερη ζωή, έναν πεπαιδευμένο ή καλλίτερα, επαρκώς καταρτισμένο πολεμιστή!  Έναν καλλίτερο άνθρωπο.

Λευκωσία, 26 Ιουνίου 2014. Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Graduation Ceremony - Τελετή Αποφοίτησης Νομικής Σχολής.

Στόχος επετεύχθη!

Όμως, το σημαντικότερο στη ζωή ενός πολεμιστή που αντιμάχεται το φως δεν είναι η νίκη, αλλά η παραμονή στο πεδίο της μάχης. Εκεί που ιδρώνει, εκεί που «ματώνει» για αυτήν. Πάσχισε για τη νίκη, πάλεψε γι’ αυτήν. Υπήρξαν μάχες εύκολες, υπήρξαν και μάχες που κέρδισε με δυσκολία, καταπόνηση, ιδιαίτερη κούραση… Μακριά από τους μέχρι τότε συμπολεμιστές του. Πολλές φορές, μάτωσε βαθιά και σταμάτησε από ανάγκη. Άλλες πάλι, σταμάτησε λίγο να ξεκουραστεί, να πάρει ανάσα, να σκουπίσει μερικά στιγμιαία δάκρυα. Και να γυρίσει αποφασισμένος ξανά στο γνώριμο και οικείο περιβάλλον του, στο πεδίο της μάχης.

Εκεί, έμαθε πολλά. Συμπάθησε και συμπαθήθηκε, αγάπησε κι αγαπήθηκε. Μπορεί και να  πόνεσε, μπορεί και να πλήγωσε και να πληγώθηκε, αλλά περισσότερο από όλα …αισθάνθηκε, βίωσε. Πολέμησε με πάθος, κερδίζοντας το σεβασμό των συμπολεμιστών του, των εχθρών του, αλλά και των δασκάλων του πολέμου, τους οποίους τιμά σε κάθε ανάπαυλά από τις ατέρμονες μάχες. Τους σέβεται, τους ευγνωμονεί, χαίρεται κι ευχαριστεί το Θεό του που τους έφερε στο δρόμο του. Τους αγαπάει και τους τιμάει!

Τώρα απολαμβάνει τα λάφυρα της νίκης. Πρώτη πράξη στην τελετή αποτελούν οι τιμές σε αυτούς. Η δεύτερη πράξη είναι αφιερωμένη σε εκείνους που υπέμειναν τον τρόπο με τον οποίον μάχεται. Σε αυτήν, ζητά ταπεινά τη συγχώρεση, από εκείνους που παραμέλησε, στενοχώρησε, απογοήτευσε…

Η νίκη όμως, είναι προσωρινή. Ξέρει ότι ο πόλεμος δεν κερδήθηκε ακόμη. Για την ακρίβεια, ξέρει ότι ο πραγματικός πόλεμος τώρα αρχίζει. Προς το παρόν, απολαμβάνει τη χαρά ότι από την εκπαίδευσή του κρίθηκε άξιος για να πολεμήσει με πάθος, όραμα, πίστη, μεθοδικότητα, υπομονή, επιμονή κι αντοχή…

Με τη νίκη ξανά!

Ο δικηγόρος κι η εκδίκηση της ξανθιάς

Ένας γκομενιάρης δικηγόρος και μια ξανθιά καλλονή κάθονται δίπλα-δίπλα στο αεροπλάνο κατά τη διάρκεια μιας πολύωρης πτήσης. Ο πονηρός δικηγόρος προσπαθώντας να πιάσει κουβέντα με τη γκόμενα γυρίζει και τη ρωτάει αν θα ήθελε να παίξει ένα παιχνίδι για να περάσει η ώρα. Η ξανθιά είναι κουρασμένη και αρνείται ευγενικά. Ο δικηγόρος επιμένει και της λέει ότι το παιχνίδι είναι πολύ απλό κι έχει πλάκα.

- «Θα σου κάνω ερωτήσεις και αν δεν ξέρεις την απάντηση, θα μου δώσεις κάποια λεφτά. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ αν δεν απαντήσω σε μια δική σου ερώτηση.»

H ξανθιά τον κοιτάει κουρασμένα και του ξαναλέει ότι δεν την ενδιαφέρει. Ο επίμονος δικηγόρος όμως, το ξανασκέφτεται κι επανέρχεται με μια πιο δελεαστική προσφορά:

- «Λοιπόν, θα σου προτείνω κάτι άλλο. Αν δεν ξέρεις εσύ την απάντηση θα μου δώσεις 5 ευρώ κι αν δεν την ξέρω εγώ θα σου δώσω 500 ευρώ. Τι λες;»

Η ξανθιά το ξανασκέφτεται και τελικά συμφωνεί να παίξει. Ο δικηγόρος τη ρωτάει:

- «Ποια είναι η απόσταση μεταξύ της γης και της σελήνης;»

Η γκόμενα τον κοιτάει και χωρίς να του πει κουβέντα, ανοίγει το πορτοφόλι της και του δίνει 5 ευρώ. Ο δικηγόρος χαμογελάει και παίρνει τα λεφτά. Τώρα είναι η σειρά της ξανθιάς. Τον ρωτάει λοιπόν:

-  «Τι είναι αυτό που ανεβαίνει το βουνό με 3 πόδια και το κατεβαίνει με 4 πόδια;»

Κόκκαλο ο δικηγόρος, σαστίζει και την κοιτάζει απορημένος. Βγάζει το tablet από την τσάντα του και ψάχνει όλα τα αρχεία του. Θυμωμένος που δε βρίσκει την απάντηση στέλνει e-mail σε όλους τους φίλους του μήπως και πάρει απάντηση. Μάταια όμως γιατί κανένας δε γνωρίζει. Μετά από καμιά ώρα που ψάχνει για την απάντηση και η γκόμενα επιτέλους έχει βρει την ηρεμία της, ανοίγει το πορτοφόλι του και δίνει στην ξανθιά ένα φούξια 500ευρώ. Εκείνη το παίρνει και γυρίζει δίπλα να συνεχίσει τον ύπνο της.

Ο δικηγόρος φανερά εκνευρισμένος, τη σκουντάει και τη ρωτάει:

- «Λοιπόν, τι είναι αυτό που ανεβαίνει το βουνό με 3 πόδια και το κατεβαίνει με 4 πόδια;»

Η ξανθιά γυρνάει ατάραχη, τον κοιτάει με ένα περίεργο μορφασμό και χωρίς να του πει κουβέντα ανοίγει το πορτοφόλι της, βγάζει το 500ευρω και του λέει:

-  «Μήπως έχεις να μου χαλάσεις;»

Βοηθήστε το χωριό μας...

Δε θα συμβούλευα ποτέ κανέναν ψηφοφόρο τι να ψηφίσει, αφού εκτιμώ ότι η πολιτική επιλογή είναι αποτέλεσμα του «εἶναι» του. Αποτέλεσμα της προσωπικότητας, του ήθους, του συμφέροντος, της εκάστοτε ανάγκης του… Δικαιούμαι όμως, ως πολίτης να απαιτώ για τον τόπο μου το καλλίτερο. Όμως, αφού η επιλογή του δήμου (υπό την έννοια του λαού) είναι προϊόν του αξιοσέβαστου πολιτεύματός μας, είναι υποχρέωσή μου -και ίσως όλων- όχι μόνο να ανεχθώ το όποιο αποτέλεσμα, αλλά και να το αποδεχθώ χωρίς προκαταλήψεις.

Την επαύριον των εκλογών όλοι θα είμαστε δημότες του ίδιου αυτού τόπου κι, αν πραγματικά επιθυμούμε την πρόοδό του, οφείλουμε να εργαστούμε προς αυτήν, είτε ως εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι, είτε ως πρώην υποψήφιοι, είτε σε κάθε περίπτωση ως απλοί, ενεργοί και δραστήριοι πολίτες. Νικητές και νικημένοι… Όλοι μαζί!

Ο Μαραθώνας, όπως και κάθε πόλη, δεν ανήκει σε κανέναν μας! Κάποιοι, θα αναλάβουν απλώς τη βαριά, αλλά πρόσκαιρη, ευθύνη να τον εκπροσωπήσουν όπως του αξίζει. Όπως μας αξίζει…

Και γι’ αυτό, η πινακίδα που ακολουθεί, εκφράζει όσο τίποτε άλλο το μόνο ζητούμενο αυτών -αλλά και κάθε άλλων- δημοτικών εκλογών, μέσα από την απλή, καθαρή και λαϊκώς ανορθόγραφη σοφία…

Ας κερδίσει ο Μαραθώνας!

Υ.Γ. Η πινακίδα βρίσκεται στην είσοδο του χωριού Αληθινή του Ηρακλείου Κρήτης 

Ένα άξιο ΑΝ…

Αν ήμουν μεγαλοεπιχειρηματίας θα ήθελα ένα Δημοτικό Συμβούλιο «χειραγωγήσιμο»…

Αν ήμουν επενδυτής θα ήθελα ένα Δημοτικό Συμβούλιο «αποτελεσματικό»…

Αν ήμουν μεγαλέμπορος θα ήθελα να είναι «διαπλεκόμενο»…

Αν ήμουν μικρέμπορος θα ήθελα να είναι «τοπικό»…

Αν ήμουν καταστηματάρχης θα ήθελα να είναι «δραστήριο»…

Αν ήμουν τοπικός παράγοντας θα ήθελα να είναι «άβουλο»…

Αν ήμουν πολιτευτής θα ήθελα να είναι «εξαρτημένο»…

Αν ήμουν βουλευτής θα ήθελα να είναι «πελατειακό»…

Αν ήμουν περιφερειάρχης θα ήθελα να είναι «συνεργάσιμο»…

Αν ήμουν δήμαρχος θα το ήθελα «ικανό»…

Αν ήμουν ντόπιος θα το ήθελα «γνωστό»…

Αν ήμουν ξένος θα ήθελα να είναι «προοδευτικό»…

Αν ήμουν κάτοικος θα το ήθελα «καθαρό»…

Αν ήμουν δημότης θα το ήθελα «εργατικό»

Αν ήμουν δημοτικός υπάλληλος θα ήθελα να είναι «συγκαταβατικό»…

Αν ήμουν προμηθευτής θα ήθελα να είναι «καλοπληρωτής»…

Αν ήμουν εργολάβος θα ήθελα να είναι «διεφθαρμένο»…

Αν ήμουν ιδιοκτήτης θα το ήθελα «αναπτυξιακό»…

Αν ήμουν άπορος θα το ήθελα «ευαίσθητο»…

Αν ήμουν εύπορος θα το ήθελα «επιπέδου»…

Αν ήμουν γόνος θα το ήθελα «αριστοκρατικό»…

Αν ήμουν ρομαντικός θα το ήθελα «φιλικό»…

Αν ήμουν ρεαλιστής θα το ήθελα «δυναμικό»…

Αν ήμουν ιδεαλιστής θα το ήθελα «ευφάνταστο»…

Αν πίστευα στα όνειρα θα το ήθελα «ανθρώπινο»…

Κι αν ήμουν νέος, θα ήθελα ένα Δημοτικό Συμβούλιο «ελπιδοφόρο»…

Αν μάλιστα ήμουν και νέος και υποψήφιος θα ήθελα να εκλεγώ, να αγωνιστώ, να δοκιμαστώ, να αποτύχω... Γιατί η «αποτυχία» μου θα είναι σίγουρα καλύτερη από την πασιφανή αποτυχία του παλιού…

Ποιος ξέρει άραγε τι ψηφίζουμε στις Ευρωεκλογές;

Σε λίγες μέρες, στις 25 Μαΐου, όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες καλούμαστε να εκλέξουμε τους εκπροσώπους των χωρών μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Δυστυχώς όμως, φοβούμαι ότι ελάχιστοι γνωρίζουμε τι ακριβώς ψηφίζουμε σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση.

Η αναζήτηση της ευθύνης καθενός σε αυτό είναι κάτι που προσωπικά με αφήνει αδιάφορο, τουλάχιστον εν προκειμένω, πέραν του γεγονότος ότι αυτό καταδεικνύει την πολιτική ανεπάρκεια της εσωτερικής κεντρικής πολιτικής σκηνής και εν πολλοίς των ιδίων των κομμάτων. Εμείς οι ίδιοι, απαξιώνουμε ή καλλίτερα υπ-αξιώνουμε την πολύσημη ευρωπαϊκή μας πορεία, και μάλιστα εν τη προεδρία της χώρας μας σε αυτήν…

Προς αποφυγή άσκοπων φρασεολογιών θα αρκεστώ μόνο να αναφερθώ στο γεγονός ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που αποτελεί την άμεση εκπροσώπηση των λαών, σε συνεργασία με το Συμβούλιο, το άλλο όργανο της ΕΕ, στο οποίο εκπροσωπούνται οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών, χαράσσουν την κεντρική πολιτική στρατηγική ολόκληρης της ΕΕ και θεσπίζουν τους ευρωπαϊκούς νόμους, σύμφωνα με τους οποίους τα κράτη μέλη υποχρεούνται να συμμορφώνονται. Λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε εδώ κι εδώ.

Εν άλλοις λόγοις, με αγοραίους όρους, φανταστείτε μια επιχείρηση στην οποία αυτά τα δύο όργανα χαράσσουν τη στρατηγική της εταιρίας-οργανισμού και τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών να υλοποιούν ή να προσαρμόζουν τις επιμέρους πολιτικές προς αυτούς τους στόχους. Αλήθεια, που πιστεύετε ότι λαμβάνονται σημαντικότερες αποφάσεις;

Σκεφθείτε τώρα ότι η χώρα μας καταλαμβάνει 21 από τις 766 έδρες του Ευρωκοινοβουλίου και για πρώτη φορά οι Ευρωβουλευτές μας εκλέγονται απευθείας από τους πολίτες με σταυροδοσία και όχι με λίστα επιλογής των κομματαρχών.

Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι ένα: Σε ποιους θα εμπιστευτούμε την εκπροσώπηση της χώρας μας την επόμενη κρίσιμη για την Ελλάδα πενταετία, αλλά και την κρισιμότερη ίσως πενταετία της ίδιας της ΕΕ;

Προσωπικά, θα επιθυμούσα τους καλλίτερους, τους πιο δραστήριους και αποτελεσματικούς και κυρίως, τους περισσότερο καταρτισμένους. Πέρα από κάθε πολιτική ιδεολογία -αν πραγματικά υπάρχει σήμερα, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο-, πέρα από μικροκομματικές σκοπιμότητες που κουβαλάμε μάταια στους ώμους μας ως χώρα από αμνημονεύτων ετών.

Σε λίγες μέρες μας δίνεται μια ευκαιρία, να προωθήσουμε και να στείλουμε ανάμεσα στα έδρανα των «εταίρων» μας ό,τι καλλίτερο έχουμε να επιδείξουμε ως χώρα, ως επιστήμη, ως πολιτισμός, ως οικονομία και να περιθωριοποιήσουμε κάθε προσπάθεια που γίνεται από τα κομματικά επιτελεία να «χρωματιστούν» οι ευρωεκλογές για εσωτερική κατανάλωση…

Μας αξίζει περισσότερος σεβασμός!

Καλή επιτυχία στους καλλίτερους υποψηφίους!!!

Η υπεραξία της πολιτικής φαυλότητας

Αναδημοσίευση από το φύλλο Μαρτίου 2014 της εφημερίδας Marathonpress

 «Ο Γιάννης Κουτσοπόδης ήταν ένας άντρας που εργαζόταν ως ξυλοκόπος. Μια μέρα, ο Γιάννης αγόρασε ένα ηλεκτρικό πριόνι πιστεύοντας ότι θα τον διευκόλυνε πολύ στη δουλειά. Η ιδέα του θα ήταν πολύ επιτυχημένη, αν είχε προνοήσει να μάθει πρώτα να χειρίζεται το πριόνι -αλλά δεν το έκανε.

Δεν αντέχω να θυσιάζομαι στο βωμό των λαθών που δεν έκανα

Ένας φίλος, που το “ένας” τον αδικεί, μου έστειλε απρόσμενα την παρακάτω επιστολή. Χωρίς τα σχολιάσω το παραμικρό, θεωρώ χρέος μου να τη μοιραστώ μαζί σας και να διαφυλάξω την ανωνυμία του εμπνευστή.

«Αγαπημένε μου φίλε, Φάνη,

Είμαι σίγουρος ότι ξαφνιάζεσαι! Δικαίως! Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι παγωμένες μπύρες συντρόφευαν τις καλοκαιρινές μας συζητήσεις, στην υπέροχη ταράτσα σου. Θυμάσαι;

Ε λοιπόν, η αναπόληση αυτών των ατελείωτων συζητήσεων  για το μέλλον μας, τα “θέλω” μας, τα “μπορώ” μας, ήταν η αφορμή για να σου γράψω. Κι ήμουν σίγουρος ότι θα έβρισκα ένα τρόπο να σου στείλω τις σκέψεις μου. Βλέπεις, η τεχνολογία που τότε, απλά μας βοηθούσε στο πανεπιστήμιο, σήμερα, παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας και το facebook αποδεικνύεται πολλές φορές πιο χρήσιμο από ό,τι φαντάζει να είναι.

Η δίκη του Σωκράτη - Νομικές πτυχές

Για να διαβάσετε ολόκληρη τη μελέτη πατήστε εδώ:


Προεπισκόπηση:

Αυτός που νομίζει πως είναι…

Έχει περάσει στη ζωή του στιγμές που ήταν δύσκολες. Κι έχει μάθει να χαίρεται τις καλές. Όταν όμως, κάτι καθημερινό του θυμίζει εκείνες, τις κακές, αναρωτιέται ξανά ποιος είναι…

Τελικά, δεν ξέρει. Μόνο να θυμάται μπορεί και να σκέφτεται… Αλλά να ξέρει, δεν μπορεί.

Έχει διαβάσει ότι ο άνθρωπος είναι τρισυπόστατος. Αυτός που είναι, αυτός που ΝΟΜΙΖΕΙ ότι είναι και αυτός που οι ΑΛΛΟΙ νομίζουν ότι είναι.

Είναι λογικός. Είναι επίμονος. Είναι φιλόδοξος…

Είναι εργατικός, μεθοδικός, είναι και ονειροπόλος…

Τον τελευταίο καιρό είναι και πολύ συναισθηματικός!

Είναι μήπως καλός, δοτικός κι ευαίσθητος;

Είναι άραγε και δυνατός;

Ή μήπως είναι και πονηρός, συμφεροντολόγος κι εγωιστής;

Μήπως είναι και ματαιόδοξος, καλομαθημένος και προσκολλημένος στο παρελθόν;

Αναμφισβήτητα όμως, είναι σίγουρος για το όραμά του. Αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρει!

Μένει να μάθει πως…

Πέφτει...

Είναι στιγμές που “πέφτει”...

Αναρωτιέται “γιατί”.

Όχι γιατί πέφτει… Αλλά για την ύπαρξη όλων “αυτών” που τον “ρίχνουν”... Γι’ αυτά που σκέφτεται και τον “χαλάνε’, γι’ αυτά που συμβαίνουν και τον στεναχωρούν, για την ευχέρεια των επιλογών που δεν έχει… Όπου δεν έχει…

Βάζει διπλό ουίσκι -αυτό που του δώρισαν οι φίλοι του- και πίνει…

Σκέφτεται. Εκλογικεύει. Αρνείται. Προσπαθεί.

Κυρίως όμως, αποφασίζει…

Αποφασίζει να μην τα παρατάει.

Αποφασίζει να παλεύει για το όνειρο.

Αποφασίζει να ελπίζει.

Αποφασίζει ότι δικαιούται να πέφτει.

Αποφασίζει να χαμογελάει…

Πώς ένας Δήμος μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη της αγοράς του

Αναδημοσίευση από το φύλλο Φεβρουαρίου 2014 της εφημερίδας Marathonpress

“Οι δομικές αλλαγές για τη ριζική ανασύνταξη του κράτους είναι η κατάλληλη απάντηση στην πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Η σημερινή προβληματική δομή και η ραγδαία επιδείνωση της λειτουργίας του κράτους τα τελευταία χρόνια, είναι κύριος λόγος γιγάντωσης του δημοσιονομικού προβλήματος και εμπόδιο στην ανάπτυξη.”

Η ανωτέρω φράση

«Από πλούσιοι και ευτυχισμένοι είχαμε γίνει μέσα σε λίγες ώρες δυστυχείς και πλανήτες»

Αναδημοσίευση από το φύλλο Δεκεμβρίου 2013 της εφημερίδας Marathonpress

Η Νέα Μάκρη αποτελεί προσφυγικό οικισμό που μετεξελίχθηκε χάριν της εργατικότητας και του προοδευτικού πνεύματος των προγόνων μας, στους οποίους οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό, την όποια σημερινή μας εξέλιξη. Σε αυτούς λοιπόν, αφιερώνουμε ετούτη τη στήλη που ξεφεύγει από την θεματική των ακινήτων αλλά θυμίζει την καταγωγή μας, καθώς και σε όλους εκείνους, οι οποίοι με αφορμή αυτήν, θα σκεφτούν πώς η ιστορία μας διδάσκει…

Κατά την ελληνική παράδοση

Η ανεκτίμητη αξία ενός εικοσάρικου

Είναι Δευτέρα πρωί και βρισκόμαστε σε ένα ξεχωριστό σχολείο. Εκεί που οι “δάσκαλοι” παραδίδουν πραγματικά μαθήματα ζωής στους μαθητές τους…

-        “Καλημέρα παιδιά! Πώς περάσαμε το Σαββατοκύριακο;”

-        “Καλημέρα κύριε! Ξεκούραστα…”

-        “Πήραμε δυνάμεις;”

-        “Μάλιστα! Εσείς;”

-        “Καλά κι εγώ…  Έμαθα κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας,” τους είπε, ενώ έβγαζε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ. “Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;'' συνέχισε.

 Όλοι στην αίθουσα σηκώνουν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής τσαλακώνει το χαρτονόμισμα και ξαναρωτά:

-        “Υπάρχει κανείς που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;”

Και πάλι όλοι στην αίθουσα σηκώνουν πάνω το χέρι τους τολμηρά.

Ο καθηγητής με έναν μορφασμό στο πρόσωπο, κάτι σαν αποδοχή, ρίχνει το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και αρχίζει να το πατά, να το κλωτσά, να χοροπηδά πάνω του με μανία και πολλές χιουμοριστικές και μερικές, πραγματικά γελοίες γκριμάτσες. Σκουπίζοντας το δήθεν ιδρωμένο μέτωπό του, μαζεύει από το πάτωμα το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο και χιλιοπατημένο «εικοσάευρω» και ξανακάνει την ίδια ερώτηση:

-        “Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;”

Όλοι στην αίθουσα σηκώνουν ξανά πάνω το χέρι τους.

Τότε,  ο “δάσκαλος” με ήρεμη, σταθερή και γλυκιά φωνή, όπως ο τόνος αυτός μας θυμίζει τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα ζεστά παραμύθια τους, λέει στους μαθητές και τις μαθήτριες, με περισσή αγάπη που ξεχείλιζε:

-        “Παιδιά μου, ό,τι και να έκανα εγώ στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλετε …γιατί δεν έχασε την αξία του. Εξακολουθεί να αξίζει ακόμη 20 ευρώ!!!”, και συνέχισε δίνοντάς τους ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που πήραν ποτέ στο σχολείο:  “Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, …άνθρωποι ή γεγονότα. Έτσι, οι άνθρωποι πιστεύουμε πως δεν έχουμε πλέον καμία αξία.

       Αλλά, να θυμάστε ότι η πραγματική αξία μας δε αλλάζει ποτέ στα μάτια αυτών που μας θέλουν στη ζωή τους πραγματικά και μας αγαπούν. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας, παραμένει.”

Η ιστορία κυκλοφορεί σε παραλλαγή σε ολόκληρο το “ενδιαφέρον” διαδίκτυο, της “ευρείας” και προσβάσιμης ανυπόγραφης γνώσης. Κοινώς, αγνώστου προελεύσεως…