Μερικές φορές αναρωτιέμαι για το τυχαίο, στο οποίο δεν πιστεύω... Σήμερα, τείνω να αναθεωρήσω.
Πέντε χρόνια πριν, όλοι συγκλονιστήκαμε από το περιστατικό του διπλού φόνου στη Νέα Μάκρη, κατά τη διάρκεια μιας έξωσης. Άλλους, το γεγονός ενδιέφερε κοινωνικά. Εμένα με ενδιέφερε προσωπικά. Είχα χάσει, όχι απλά ένα γείτονα, αλλά ένα φίλο, που με τις γνώσεις και το χιούμορ του είχε κερδίσει τη συμπάθεια μου, παρά τις οποίες παραξενιές του... Γράφτηκαν κι ακούστηκαν πολλά για το ποιόν του, τα περισσότερα εξ αυτών ψευδή. Προφανώς, κάθε πράξη εκούσιας διακινδύνευσης της ζωής αλλού είναι καταδικαστέα. Πόσο δε μάλλον, όταν οδηγεί στο θάνατο. Αξίζει όμως, όταν ο χρόνος περνά, να φωτίζονται όλες οι πτυχές. Ο Χρήστος δεν ήταν έτσι ακριβώς όπως τον παρουσίασαν τα μέσα ενημέρωσης. Δεν ήταν δολοφόνος, ούτε και αγροίκος. Ήταν ένας απογοητευμένος άνθρωπος που πλήρωσε ακριβά για τα λάθη και την απομόνωση του, ίσως και για την αξιοπρέπεια του. Και δε μένει παρά σε μένα, το "μικρό", να υπερασπιστώ τη μνήμη του έστω καθυστερημένα, ως ελάχιστο σεβασμό προς το γείτονα. Είναι άσχημη η απώλεια ενός ανθρώπου, ενός φίλου! Ό,τι κι αν ήταν!
Μου λείπουν οι συζητήσεις μας... Κι ήρθες σήμερα στη σκέψη μου, κατά έναν ανεξήγητο, περίεργο, τρομαχτικό λόγο για να μου θυμίσεις... Θυμάμαι, ήταν καλοκαίρι. Ψάχνω τις ημερομηνίες. Το αίμα μου παγώνει. Σήμερα, πέρασαν ακριβώς πέντε χρόνια...
