Ήταν μια φορά σ' ένα δάσος τρία δέντρα. Το καθένα από αυτά είχε για τον εαυτό του ένα όνειρο.
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο ξυλόγλυπτο μπαούλο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλασσόταν ένας πολύτιμος θησαυρός.
Το δεύτερο δέντρο ήθελε να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι, με γερό και όμορφο σκαρί, μεγαλόπρεπο, που θα μετέφερε βασιλιάδες κι επίσημα πρόσωπα.
Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και το πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα έβλεπαν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και τον Θεό.
Όμως, πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς.
Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων και παχνί για τα άχυρά τους.
Το δεύτερο δέντρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες για να ψαρεύουν.
Το τρίτο δέντρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το φύλαξε στην αποθήκη του.
Πέρασαν τα χρόνια, και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.
Όμως κάποια μέρα, ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν σε εκείνο το στάβλο, με το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι που τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί -όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, το πρώτο δέντρο της ιστορίας μας, να δεχτεί μέσα του, το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.
Στο μικρό ψαροκάικο που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες και ένας απ' αυτούς κουρασμένος, ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα, όταν ξαφνικά ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Ξύπνησε τότε εκείνος που κοιμόταν, κι αφού σηκώθηκε διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα, πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!
Όσο για το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα χρησίμευσε για να κατασκευαστεί ένας σταυρός πάνω στον οποίο σταυρώθηκε τελικά ο Χριστός. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πολύ ψηλότερο από ότι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό!
Τελικά, το κάθε ένα από τα δέντρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα… Όχι όμως, με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε...
Γι’ αυτό φίλοι μου, ας κάνουμε πάντα όνειρα. Και να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα όπως εμείς θα θέλαμε. Πολλές φορές, γίνονται καλύτερα από ότι εμείς φανταζόμαστε.
Καλή χρονιά & ονειρεμένη!!!
Το πρώτο επιθυμούσε να αξιωθεί να γίνει κάποια στιγμή ένα πολύτιμο ξυλόγλυπτο μπαούλο, όμορφα σκαλισμένο, που μέσα του θα φυλασσόταν ένας πολύτιμος θησαυρός.
Το δεύτερο δέντρο ήθελε να γίνει στα χέρια ενός καλού ναυπηγού ένα μεγάλο καράβι, με γερό και όμορφο σκαρί, μεγαλόπρεπο, που θα μετέφερε βασιλιάδες κι επίσημα πρόσωπα.
Το τρίτο δέντρο έλεγε ότι το μόνο που θα ήθελε ήταν να γίνει το πιο ψηλό και το πιο δυνατό δέντρο του δάσους, έτσι ώστε οι άνθρωποι, που θα έβλεπαν το ύψος του στην κορυφή του λόφου, να σκέπτονται τον Ουρανό και τον Θεό.
Όμως, πέρασαν τα χρόνια και τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς.
Πήγαν υλοτόμοι και έκοψαν το πρώτο δέντρο. Και ενώ σχεδίαζε και ποθούσε να γίνει όμορφο ξυλόγλυπτο μπαούλο για θησαυρούς, ο ξυλουργός το έκαμε δοχείο για την τροφή των ζώων και παχνί για τα άχυρά τους.
Το δεύτερο δέντρο, που ήθελε να γίνει ωραίο καράβι, για να μεταφέρει βασιλιάδες, έγινε ένα μικρό ψαροκάικο, που το είχαν φτωχοί ψαράδες για να ψαρεύουν.
Το τρίτο δέντρο, που ήθελε να μείνει το ψηλότερο του δάσους, το έκοψε κάποιος ξυλοκόπος και το φύλαξε στην αποθήκη του.
Πέρασαν τα χρόνια, και τα δέντρα, απογοητευμένα από την εξέλιξη των πραγμάτων, ξέχασαν ακόμα και τα όνειρά τους.
Όμως κάποια μέρα, ένας άνδρας και μια γυναίκα ήλθαν σε εκείνο το στάβλο, με το ξύλινο παχνί με τα άχυρα και εκεί η γυναίκα γέννησε ένα αγοράκι που τοποθέτησαν στο παχνί που είχε φτιαχτεί από το πρώτο δένδρο. Ήταν ο Ιωσήφ και η Παναγία. Και απόθεσαν σ' εκείνο το ξύλινο παχνί -όχι απλώς διαμάντια και χρυσάφια, αλλά τον ίδιο τον Θεό, που είχε γίνει άνθρωπος για μας. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, το πρώτο δέντρο της ιστορίας μας, να δεχτεί μέσα του, το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό.
Στο μικρό ψαροκάικο που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο μετά από χρόνια μπήκαν κάτι ψαράδες και ένας απ' αυτούς κουρασμένος, ξάπλωσε να κοιμηθεί. Είχαν ανοιχθεί στη θάλασσα, όταν ξαφνικά ξέσπασε μια μεγάλη τρικυμία. Το ψαροκάικο δεν ήταν αρκετά δυνατό για να κρατήσει. Ξύπνησε τότε εκείνος που κοιμόταν, κι αφού σηκώθηκε διέταξε την φουρτουνιασμένη θάλασσα: «Σιώπα, πεφίμωσο». Και η θάλασσα ειρήνεψε αμέσως. Ήταν ο Χριστός μαζί με τους μαθητές του στη λίμνη Γεννησαρέτ. Έτσι και το δεύτερο δέντρο, που είχε φιλοδοξήσει να γίνει μεγάλο πλοίο, που θα μετέφερε υψηλά πρόσωπα και βασιλιάδες, αξιώθηκε να μεταφέρει τον ίδιο τον Χριστό με τους μαθητές Του!
Όσο για το τρίτο δέντρο, που ήταν στην αποθήκη του ξυλουργού, μια μέρα χρησίμευσε για να κατασκευαστεί ένας σταυρός πάνω στον οποίο σταυρώθηκε τελικά ο Χριστός. Έτσι το δέντρο αυτό έγινε πολύ ψηλότερο από ότι είχε επιθυμήσει. Έφθασε στον ουρανό και στον Θεό!
Τελικά, το κάθε ένα από τα δέντρα της ιστορίας μας απόκτησε όχι μόνο αυτό που ήθελε και ποθούσε, αλλά ασυγκρίτως περισσότερα… Όχι όμως, με τον τρόπο που φανταζόταν και σχεδίαζε...
Γι’ αυτό φίλοι μου, ας κάνουμε πάντα όνειρα. Και να θυμόμαστε ότι τα πράγματα δεν εξελίσσονται πάντα όπως εμείς θα θέλαμε. Πολλές φορές, γίνονται καλύτερα από ότι εμείς φανταζόμαστε.
Καλή χρονιά & ονειρεμένη!!!
