Είναι στιγμές που “πέφτει”...
Αναρωτιέται “γιατί”.
Όχι γιατί πέφτει… Αλλά για την ύπαρξη όλων “αυτών” που τον “ρίχνουν”... Γι’ αυτά που σκέφτεται και τον “χαλάνε’, γι’ αυτά που συμβαίνουν και τον στεναχωρούν, για την ευχέρεια των επιλογών που δεν έχει… Όπου δεν έχει…
Βάζει διπλό ουίσκι -αυτό που του δώρισαν οι φίλοι του- και πίνει…
Σκέφτεται. Εκλογικεύει. Αρνείται. Προσπαθεί.
Κυρίως όμως, αποφασίζει…
Αποφασίζει να μην τα παρατάει.
Αποφασίζει να παλεύει για το όνειρο.
Αποφασίζει να ελπίζει.
Αποφασίζει ότι δικαιούται να πέφτει.
Αποφασίζει να χαμογελάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου