Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Ars longa, vita brevis (Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς)

Ένα καλοκαιρινό απόγευμα, σ’ ένα μικρό, ήσυχο νησάκι του Αιγαίου, ένας άνδρας πάει για ψάρεμα στην παραλία. Κάθεται σχεδόν ξαπλωτός στο καρεκλάκι του, ετοιμάζει με μεράκι τα σύνεργα του ψαρέματος κι αφού ρίχνει την πετονιά του αρχίζει να αγναντεύει το πέλαγος περιμένοντας κάποιο τσίμπημα.

Ένας άλλος άνδρας, που απολαμβάνει ολιγοήμερες διακοπές στο ίδιο μέρος, έχει βγει βόλτα για να αποβάλει λίγο από το ατελείωτο στρες των επιχειρηματικών του εγχειρημάτων. Παρατηρεί από μακριά τον ψαρά και βλέποντας τον να ψαρεύει νωχελικά, τον πλησιάζει και του λέει:

- Ρε φίλε, με συγχωρείς που ενοχλώ. Είσαι ψαράς;
- Μάλιστα, του απαντά εκείνος.
- Δεν ξέρω από ψάρεμα, αλλά νομίζω ότι με αυτό τον τρόπο που ψαρεύεις δεν θα πιάσεις πολλά ψάρια. Έχοντας πολλά χρόνια εμπειρία στις επιχειρήσεις μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι για να έχουν αποτέλεσμα οι προσπάθειές σου, πρέπει να πασχίσεις, να κουραστείς... Με άλλα λόγια πρέπει να βραχείς για να κάνεις μια γερή ψαριά!

Ο ψαράς, που άκουγε τον επιχειρηματία με αξιοσημείωτη προσοχή και νηφαλιότητα, του απαντά γαλήνια:
- Για ποιο λόγο;
- Μα, γιατί μια καλή ψαριά θα σου αποδώσει αρκετά χρήματα... Θα την πουλήσεις  και θα βγάλεις λεφτά.
- Για ποιο λόγο;, τον ξαναρωτά ο ψαράς με απόλυτη ηρεμία.
- Μετά από λίγο καιρό με τα κέρδη σου θα πάρεις δίχτυα ώστε να πιάνεις περισσότερα ψάρια και...

Ο ψαράς τον διακόπτει:
- Για ποιο λόγο;, προκαλώντας ελαφρά ενόχληση στον επιχειρηματία, ο οποίος συνεχίζει το συλλογισμό του...
- Πιάνοντας περισσότερα ψάρια θα μπορέσεις να πάρεις μία βάρκα και να βγάλεις περισσότερα χρήματα!
- Για ποιο λόγο; ξαναλέει ο ψαράς, ο οποίος έχει αρχίσει να εκνευρίζει τον επιχειρηματία με τη μονότονη, κοινή απάντηση του, αλλά εκείνος υπομονετικά του εξηγεί:
- Με τα χρήματα θα αγοράσεις ένα μεγαλύτερο πλοίο και θα προσλάβεις ανθρώπους να σε βοηθούν!
- Για ποιο λόγο;, ρωτάει και πάλι ο ψαράς.

Ο επιχειρηματίας είναι πλέον κατακόκκινος, γεμάτος θυμό!
- Μα δεν καταλαβαίνεις; Σε λίγα χρόνια θα έχεις έναν ολόκληρο στόλο από ψαράδικα, με πολλούς υπαλλήλους, που θα ψαρεύουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου για λογαριασμό σου.
- Για ποιο λόγο;
- Έτσι, θα μπορέσεις να εισαγάγεις την εταιρεία σου στο χρηματιστήριο. Θα θησαυρίσεις και μετά, χωρίς να σκας, το μόνο που θα έχεις να κάνεις είναι να κάθεσαι στην αμμουδιά και να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα!!!

Ο ψαράς, σίγουρος από την αρχή για την κατάληξη της συζήτησης, αφήνει το καλάμι του, σηκώνεται όρθιος, πλησιάζει τον επιχειρηματία και του λέει χαμογελαστός και σίγουρος για τον εαυτό του:

- Γιατί, τώρα τι κάνω;

Παραλλαγή σύντομης ιστορίας του Paulo Coelho


1 σχόλιο:

Γιώργος Παυλίδης είπε...

- Ακούς ;
Με ακούς;
- Σε βλέπω.
- Ναι! Με βλέπεις . Αλλά με ακούς;
Δε μιλάμε πια! Χάθηκε η επικοινωνία. Χαρακτηριστικό φαινόμενο του καιρού μας. Αξιόλογη η παραβολή για να αντιληφθούμε τους τρόπους με τους οποίους συμπεριφερόμαστε.
Δε ρωτάμε πια, δεν ακούμε πια. Ασκούμε κριτική όμως από αυτά που βλέπουμε . Αρκούν, πιστεύουμε για να σχηματίσουμε απόψεις για ένα ή περισσότερα άτομα. Δε το ψάχνουμε και πολύ! Κι έτσι πείθουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε δίκιο και για άλλες καταστάσεις μη γνωρίζοντας τα κομμάτια όλου του παζλ, των βιωματικών εμπειριών του καθενός , χωρίς να επεξεργαστούμε τη πληροφορία(.. κάθεται στο καρεκλάκι του και ψαρεύει αμέριμνος..) και να την αναλύσουμε με αποτέλεσμα να βγάζουμε λάθος συμπεράσματα επηρεαζόμενοι ίσως κι από δικές μας αντίστοιχες μεταβολές.
Από την άλλη, το συναίσθημα της ζήλειας και της καχυποψίας αναζωπυρώνονται τη στιγμή που σκεφτόμαστε πως αυτός βρίσκει το χρόνο, να κάθεται στο καρεκλάκι του, ενώ εμείς παλεύουμε μεροδούλι μεροφάι, για να αποκτήσουμε αυτό που αυτός το κάνει καθημερινά κι εμείς δε μπορούμε να το έχουμε, χωρίς να σκεφτούμε αν αυτός μπορεί να έχει περάσει από τη δική μας κατάσταση ή από κάποια χειρότερη κι έχει καταλήξει σε ένα μοντέλο ζωής .
Συμπερασματικά αναφέρω, ότι όλοι μας κρινόμαστε και κρίνουμε . Δίχως συζήτηση και διάλογο όμως, καταφέρνουμε τη μισαλλοδοξία ,τον αυταρχισμό , την αλαζονεία , τον εγωισμό , τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, τη μοναξιά . Ίσως έτσι χάνουμε ένα μεγάλο κομμάτι από τη πορεία της ζωής μας και από τους ανθρώπους γύρω μας.