“Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα στο
δάσος, μία ανιαρή μέρα, τα βατραχάκια αποφάσισαν να διοργανώσουν έναν αγώνα και
να γεμίσουν τον άδειο χρόνο τους. Σκοπός του αγώνα ήταν να κατακτήσουν την
ψηλότερη κορυφή ενός πύργου.
Μαζεύτηκαν λοιπόν, όλα τα ζωάκια
του δάσους,
ήρθαν και μερικοί άνθρωποι για να υποστηρίξουν την προσπάθεια και ο
αγώνας ξεκίνησε. Τα βατραχάκια άρχισαν να σκαρφαλώνουν, μα το εγχείρημα
αποδείχθηκε πολύ δύσκολο και το να ανέβει κανείς στην κορυφή φάνταζε
ακατόρθωτο… Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να
ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: “Τι κόπος!
Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν”.
Οι βάτραχοι άρχισαν να
αμφιβάλλουν για τον εαυτό τους. Κι ο κόσμος συνέχιζε: “Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα
καταφέρουν”.
Oι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, αφού παραδέχονταν την
ήττα τους, τα παρατούσαν. Εκτός από έναν. Αυτός συνέχισε να σκαρφαλώνει με
υπομονή κι επιμονή και στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από τρομερή προσπάθεια,
κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή.
Τότε, ένας από τους χαμένους
βατράχους, τον πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή. Και
μόνο τότε κατάλαβε ότι ο νικητής βάτραχος ήταν …κουφός!!!”
Οι
επιρροές γύρω μας και οι διαπιστώσεις τρίτων δεν είναι πάντα σωστές. Ή μάλλον
είναι περισσότερες φορές εικασίες και αποτέλεσμα υποκειμενικών, προσωπικών
βιωμάτων παρά εμπεριστατωμένα συμπεράσματα. Μόνο εμείς ξέρουμε τι μπορούμε να
πετύχουμε, τι μπορούμε να καταφέρουμε… Κι αν πρέπει κάτι να ακούμε, αυτό είναι η
λαχτάρα, η ψυχή, η καρδιά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου