Η διδαχή της καθημερινής μας φτώχειας

Μια φορά κι έναν καιρό, στην εποχή της ανάπτυξης και της αειφορίας ένας πατέρας αποφάσισε να πάει με το γιο του μια μικρή εκδρομή στην εξοχή. Τον πήρε λοιπόν, μαζί του, για να

περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μία φιλική οικογένεια που ζούσε κοντά στο βουνό…

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:

-          «Πως σου φάνηκε η εμπειρία;»

     -          «Ωραία», απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

    -          «Και τι σου έκανε περισσότερο εντύπωση από τη ζωή στο χωριό;», συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

-        «Εμείς έχουμε ένα σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις... Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν χίλιες άλλες ομορφιές… Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι... Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα... Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι' αυτό... Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια κι άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι... Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ότι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα... Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους... Εμείς ζούμε "καλωδιωμένοι" με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, "συνδέονται" με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους...»

Κι ενώ ο πατέρας, είναι άφωνος από τις απαντήσεις του γιου του, τον ακούει να λέει:

   -           «Σ' ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε...»

Πηγή: http://perierga.gr