Πώς ένας Δήμος μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη της αγοράς του

Αναδημοσίευση από το φύλλο Φεβρουαρίου 2014 της εφημερίδας Marathonpress

“Οι δομικές αλλαγές για τη ριζική ανασύνταξη του κράτους είναι η κατάλληλη απάντηση στην πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα. Η σημερινή προβληματική δομή και η ραγδαία επιδείνωση της λειτουργίας του κράτους τα τελευταία χρόνια, είναι κύριος λόγος γιγάντωσης του δημοσιονομικού προβλήματος και εμπόδιο στην ανάπτυξη.”

Η ανωτέρω φράση

«Από πλούσιοι και ευτυχισμένοι είχαμε γίνει μέσα σε λίγες ώρες δυστυχείς και πλανήτες»

Αναδημοσίευση από το φύλλο Δεκεμβρίου 2013 της εφημερίδας Marathonpress

Η Νέα Μάκρη αποτελεί προσφυγικό οικισμό που μετεξελίχθηκε χάριν της εργατικότητας και του προοδευτικού πνεύματος των προγόνων μας, στους οποίους οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό, την όποια σημερινή μας εξέλιξη. Σε αυτούς λοιπόν, αφιερώνουμε ετούτη τη στήλη που ξεφεύγει από την θεματική των ακινήτων αλλά θυμίζει την καταγωγή μας, καθώς και σε όλους εκείνους, οι οποίοι με αφορμή αυτήν, θα σκεφτούν πώς η ιστορία μας διδάσκει…

Κατά την ελληνική παράδοση

Η ανεκτίμητη αξία ενός εικοσάρικου

Είναι Δευτέρα πρωί και βρισκόμαστε σε ένα ξεχωριστό σχολείο. Εκεί που οι “δάσκαλοι” παραδίδουν πραγματικά μαθήματα ζωής στους μαθητές τους…

-        “Καλημέρα παιδιά! Πώς περάσαμε το Σαββατοκύριακο;”

-        “Καλημέρα κύριε! Ξεκούραστα…”

-        “Πήραμε δυνάμεις;”

-        “Μάλιστα! Εσείς;”

-        “Καλά κι εγώ…  Έμαθα κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας,” τους είπε, ενώ έβγαζε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ. “Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;'' συνέχισε.

 Όλοι στην αίθουσα σηκώνουν πάνω το χέρι. Τότε ο καθηγητής τσαλακώνει το χαρτονόμισμα και ξαναρωτά:

-        “Υπάρχει κανείς που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;”

Και πάλι όλοι στην αίθουσα σηκώνουν πάνω το χέρι τους τολμηρά.

Ο καθηγητής με έναν μορφασμό στο πρόσωπο, κάτι σαν αποδοχή, ρίχνει το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και αρχίζει να το πατά, να το κλωτσά, να χοροπηδά πάνω του με μανία και πολλές χιουμοριστικές και μερικές, πραγματικά γελοίες γκριμάτσες. Σκουπίζοντας το δήθεν ιδρωμένο μέτωπό του, μαζεύει από το πάτωμα το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο και χιλιοπατημένο «εικοσάευρω» και ξανακάνει την ίδια ερώτηση:

-        “Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;”

Όλοι στην αίθουσα σηκώνουν ξανά πάνω το χέρι τους.

Τότε,  ο “δάσκαλος” με ήρεμη, σταθερή και γλυκιά φωνή, όπως ο τόνος αυτός μας θυμίζει τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα ζεστά παραμύθια τους, λέει στους μαθητές και τις μαθήτριες, με περισσή αγάπη που ξεχείλιζε:

-        “Παιδιά μου, ό,τι και να έκανα εγώ στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλετε …γιατί δεν έχασε την αξία του. Εξακολουθεί να αξίζει ακόμη 20 ευρώ!!!”, και συνέχισε δίνοντάς τους ίσως το μεγαλύτερο μάθημα που πήραν ποτέ στο σχολείο:  “Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, …άνθρωποι ή γεγονότα. Έτσι, οι άνθρωποι πιστεύουμε πως δεν έχουμε πλέον καμία αξία.

       Αλλά, να θυμάστε ότι η πραγματική αξία μας δε αλλάζει ποτέ στα μάτια αυτών που μας θέλουν στη ζωή τους πραγματικά και μας αγαπούν. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας, παραμένει.”

Η ιστορία κυκλοφορεί σε παραλλαγή σε ολόκληρο το “ενδιαφέρον” διαδίκτυο, της “ευρείας” και προσβάσιμης ανυπόγραφης γνώσης. Κοινώς, αγνώστου προελεύσεως…