- Μπαμπά,
μπαμπά;;;
- Τι είναι
ψυχή μου;
- Θα πετάτσουμε
χαλταετό;
- Και βέβαια,
αγάπη μου, θα πετάξουμε! Και θα πάει τοοοοοόσο ψηλά όσο κανενός άλλου!
- Αλήθεια;;;
- Μα, βέβαια,
αφού θα είναι ο πιο όμορφος και πιο δυνατός αετός όλου του κόσμου!
- Μπλάβο
μπαμπά, είσαι ο καλύτερος!
- Πριν πάμε όμως,
να διαλέξουμε τον πιο όμορφο και χρωματιστό αετό του κόσμου, τον πιο δυνατό και
εκείνον που θα πάει πιο ψηλά, έλα να σου πω μια ιστορία…
- Ιστολία,
ιστολία, ιστολία… (παλαμάκια και χοροπηδηχτά).
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα
Κινεζάκι και ζούσε μακριαααααά, τόσο μακριά που ένιωθε πολύ μεγάλη μοναξιά. Καθώς
παρατηρούσε τα πουλάκια να πετούν ελεύθερα στον ουρανό και να σκίζουν με τα
φτερά τους τον άνεμο κάνοντας μεγάλες βουτιές με τρομερή ευελιξία και χωρίς να
τα εμποδίζει κανείς, σκέφτηκε ότι αν μπορούσε να γίνει πουλί και μάλιστα
δυνατό, θα κατάφερνε να πετάξει στον ουρανό και να ζητήσει από το Θεούλη, αυτά
που του έλειπαν για να γίνει χαρούμενο και ευτυχισμένο!
Όμως, πουλί δεν μπορούσε να
γίνει, ούτε ψηλά να πετάξει, αφού δεν είχε φτερά! Αν και στην αρχή
απογοητεύτηκε, δεν το έβαλε κάτω. Ήταν, βλέπεις, έξυπνο παιδάκι όπως εσύ, και
πίστευε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Έτσι, μιας και δεν μπορούσε να πετάξει το
ίδιο μέχρι τον ουρανό, σκέφτηκε να φτιάξει ένα χάρτινο πουλάκι, που θα πετάξει
ψηλααααααααααααααά στον ουρανό και θα μεταφέρει στο Θεούλη όλες τις ευχές και τις
προσευχές του, που θα έγραφε πάνω του, ώστε ο Θεούλης να τις διαβάσει και να τις
πραγματοποιήσει. Για να φτάσει όμως ψηλά και να είναι βέβαιο ότι ο Θεούλης θα τις
διαβάσει, έπρεπε το πουλάκι να είναι δυνατό και να μη φοβάται τίποτα! Και ποιο
είναι το πιο δυνατό πουλί;
- Ο αετός!!!
Μπράβο! Πήρε λοιπόν, τα πιο γερά
χαρτόνια, τα ζωγράφισε με φανταχτερά χρώματα, τα έκοψε σε ένα ιδιαίτερο σχήμα
και έδεσε όλες τους τις γωνίες με σπάγκο, που ένωσε στο κέντρο του. Για να
πετάει καλύτερα, του έβαλε μακριά σκουλαρίκια και μια φουντωτή ουρά, του
πρόσθεσε ζύγια και έγραψε επάνω του μικρές μικρές λεξούλες, που ήταν οι ευχές
του:
Αγάπη, Αλήθεια, Ευτυχία, Αγκαλιά, Δύναμη, Χαρά, Χαμόγελα, Υγεία
και τόοοοοοοοοοοοοοοοσες άλλες που
πλέον δεν χωρούσε τίποτε άλλο. Πήρε και μία μεγάααααλη καλούμπα και πήγε στον
μπαμπά του να τον βοηθήσει να πετάξουν τον χαρταετό για να φτάσει μέχρι το
Θεούλη!
Έτσι κι έγινε! Λένε μάλιστα, ότι
ο καλός Θεούλης διάβασε όλες τις ευχές και τις επιθυμίες του μικρού και τον
αγάπησε τόσο πολύ για την επινοητικότητά του, που κάθε χρόνο τον έκανε πιο χαρούμενο
και περισσότερο ευτυχισμένο!
- Τέλεια ιστολία!!!
Άντε, πάμε τώλα να φτιάσουμε τον χαλταετό μας και να πάει τσηλά τσηλάααααααααα…
- Άντε,
πάμε!
- Έϊ! Πού πάτε
εσείς οι δυο; Φώναξε κάπως αγριεμένα η μανούλα. Για πείτε μου κι εμένα, όμως, τι σημαίνει σήμερα το πέταγμα του
χαρταετού; Γιατί, είναι Καθαρά Δευτέρα και εγώ μαγειρεύω σαρακοστιανά,
χταποδάκι, ντολμαδάκια και άλλα
νηστίσιμα φαγητά και δεν καταλαβαίνω γιατί…
- Χαχα, η
μανούλα ζήλεψε και θέλει και αυτή, τη δική της ιστορία… Τι λες; Να της πούμε κι
εκείνης μια γρήγορη ιστορία για μεγάλους και μετά να την αφήσουμε να μαγειρέψει
για να φάμε μετά που θα είμαστε κουρασμένοι;;;
- Ωχούυυυυυυυυυυυυυυ,
αμάν βλε μαμά! Τώρα βλήκες;;; Άντε, άντε, πες της, γλήγολα…
- Θα της πω
και θα πάμε πολύ πολύ γρήγορα, αλλά μου υπόσχεσαι ότι θα ακούς κι εσύ; Είναι κι
αυτή ωραία ιστορία. Δεν είναι βέβαια για παιδάκια, αλλά άκου…
Λοιπόν, γλυκιά Μανούλα: Σήμερα,
που είναι Καθαρά Δευτέρα, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας γιορτάζει την προετοιμασία της
Σαρακοστιανής νηστείας, που συμβολίζει τον «καθαρισμό» του σώματος και της ψυχής
μας, την Κάθαρση δηλαδή, του ανθρώπου. Με το πέταγμα των χαρταετών, που είναι
βέβαια επιρροή και παράδοση κάπως ανεξάρτητη από την πίστη μας, συμβολίζεται η
προσπάθειά μας να επικοινωνήσουμε με το Θείο και να έρθουμε όσο πιο κοντά
μπορούμε με Αυτό.
Εξάλλου, η ανάγκη του ανθρώπου
για εξύψωση στο πνεύμα και την ψυχή του είναι έμφυτη και άμεσα συνδεδεμένη με
τη Θέωση. Η Ανύψωση, που συμβολίζει το πέταγμα του χαρταετού, πραγματώνει την
ανάταση της ψυχής μας προς τον ουρανό, στον οποίο κατοικοεδρεύει ανέκαθεν ο
καλός Θεούλης. Αυτός είναι άλλωστε και ο προορισμός του ανθρώπινου πνεύματος, να
φτάσει, δηλαδή, τόσο ψηλά στον ουρανό, ώστε να παρακάθεται δίπλα στο Δημιουργό.
Με το πέταγμα του χαρταετού είναι σαν να πετάει η ψυχή μας και να διαγράφει την
πνευματική μας πορεία προς το Θεό, ενώ με το βλέμμα μας στραμμένο προς τα εκεί,
νιώθουμε απέραντη χαρά και έλξη, ακόμη και μόνο με την οπτική επαφή που
αποκτούμε…
- Τι λες,
μήπως θες να έρθεις μαζί μας;
- Και
βέβαια, θα έρθω! Είμαι περίεργη να δω πώς θα τα καταφέρετε όλα αυτά!
- Ααααα, μην
είσαι κακοπροαίρετη! Πρέπει να πιστεύεις και να έχεις και τα κατάλληλα …μέσα.
- Δηλαδή;
- Εεε, να! Πρέπει
να διαθέτεις ζύγια και σκουλαρίκια για να έχεις Ισορροπία, δυνατή ουρά για
μεγάλους Ελιγμούς, γερό σπάγκο για να κρατιέσαι στη γη και να μην πετάξεις κι
εσύ μαζί με τον χαρταετό χωρίς να έχεις προηγουμένως εκπαιδευτεί, να κάνεις
μετρημένους χειρισμούς, ώστε να Διακριθείς γρήγορα, να κρατάς «κεφάλι» που θα
σε Οδηγεί και τέλος, πρέπει πάντα να έχεις …Άνεμο, τη Χάρη δηλαδή για να πας
ψηλά! Κατάλαβες;
- Όχι! Αλλά
μου αρέσει και σε εμπιστεύομαι! Πέτα μας ψηλά, μπαμπά! Φτάσε μας, όπου δεν
μπορούμε μόνοι μας…
